Yıl 1924, yer Kadıköy’deki Papaz’ın Çayırı… Neyzen Tevfik’i o dönem İstanbul’da tanımayan neredeyse yok. Neyinin sesi, şiirleri, deliliği, sarhoşluğu herkesin dilinde… Ahmet Rasim ise Türkiye’de gazeteciliğin en büyük üstatlarından, az değil kırk yıllık gazeteci! Rasim, neredeyse köşe yazıları, besteleri, gazetecilikteki başarıları kadar, akşamcılığıyla da tanınıyor. Ve elbette bu ikilinin yolu, Ahmet Rasim’in müdavimi olduğu Papaz’ın Çayırı’nda bir akşamcı sofrasında buluşuyor… Gerisini Ahmet Rasim’in 1924’te yayınladığı “Gülüp Ağladıklarım” kitabında yer alan “Çıkan Bir Yüz Karası” yazısından okuyun:
Geçen bir gün köyün yegâne sayfiyesinde (Kadıköy – Papazın bağı) oturuyordum. İçeriye kıvırcık saçları şaha kalkmış, baş açık, yalınayak, pir piri kıyafet bir zenci girdi. Yaklaştıkça tanır gibi oldum. Birkaç adım daha atınca siyahi yüzü arasında parlayan iri gözlerin akından gözümü kaydırıp koltuk tarafına baktım ki bir torba duruyor. Artık kim bilmez: Neyzen Tevfik!
– Bu ne hal yahu, yine mi çılgınlık?
Bir müddet bakışları sabit kaldı. Kekeme olmuş gibi dudakları titrediği halde sesi çıkmıyordu.
– Yoksa kuşdili tiyatrosunda Otello mu oynadın?
Teklif ve tekellüften zaten azade olduğu için bir of çekerek yere oturdu.
– Ne oldun Tevfik?
Bu defa söyleyebildi; eliyle göğsüne vurarak:
– İşte merhamet bazen adamın yüzünü kara çıkarır!
– Acayip, kime merhamet ettin?
– Bir boyacı çocuğuna!
– Fakat o sana merhamet etmiş gibi görünüyor…
Başıyla tasdik işareti vererek:
– Ya!..
– Nasıl oldu?
– Nasıl olacak, baktım boyacı “ayna gibi” diye geziniyordu. Acıdım. Tesadüfe bak ki ayağımda potin, kundura da yok! O anda hatırıma geldi. Derhal cebimden bir çeyrek çıkardım. Arkası üstü yattım, “gel yüzümü boya” dedim. Boyadı.
– Bundan ne çıkar?
– Hiç. Kainata bir kere de böyle görüneyim dedim.
Bereket versin mangal üzerinde sıcak su vardı. Biraz da sabun bulduk, ovdu, ovaladı. Epeyce uğraştı. En nihayet eski rengini buldu.
Yanıma geldiği zaman dedi ki:
– Allah’a çok şükür ki böyle bir yüz karam oldu. Ya çıkmazına boyanaydım…
0 Yorum