Kanat

Nisan’ın yirmi üçüydü. Bayramlardan çocuk bayramı. Günlerden Çarşamba. Yaşı sekizdi. Ama kendisi dokuz olduğunu iddia ediyor ve her büyük insanın öyle düşündüğünü sanarak, askı kanat takmak istemiyordu. Öğretmeni ona kelebek mi, yoksa papatya mı olmak istediğini sorduğunda, sırf arkadaşlarından ayrı düşmemek ve geçit töreninde kenarda değil de, ortada yürüyenlerin arasında olmak istediği için yarım ağızla “Kelebek olayım bari” demişti.

O an, kelebek kostümüyle dışarı çıktığında mahalledeki arkadaşlarının onunla alay edeceğini asla düşünmedi. Zaten düşünmemesi de iyi oldu. Çünkü sokağa çıkınca kimse ona bir şey demedi. Boştu sokak. 

Tatildi bugün…. Ama bakkal Resul açıktı. Gitsindi gofret alsındı… Kanatlı, kelebek kostümüyle dışarı çıkmakta bir sakınca görmedi. Görmediği bir diğer şey de karşı apartmanın demir kapısına sırtı yaslı, yaşlı… yani gözü yaşlı… kirli bir yaşdaşıydı. 

Kirli, önce göz yaşını sildi, sonra “Kim bu kelebek?” diye düşündü, akan burnunu kirli gömleğinin koluna silerken. Sağ kolunda gözyaşı, sol kolunda sümük. Önce, içinden onu dövmek geçti. “Bir yumrukta deviririm” diye düşündü. Hem hırsımı ondan çıkarırım. Aşağı mahalledeki tornacı Rasim’in köpeği Karaçomar’ı alaşağı eden de kendisi değil miydi? Günlerden neydi ki bugün? Niye boştu sokaklar? Çocuklar niye maymun gibi? Bugün, sabahtan bu yana iki tane papatya, bir tane güneş, bir tane tavşan, şu çocukla birlikte iki tane de kelebek görmüştü. Gözlerini kelebek çocuğun renkli kanatlarından alıp gözlerine dikince, kelebeğin tereddütlü gözlerinin de kendi yüzüne dikili olduğunu gördü. Yüzü kesikli Taci Abi vardı mahallede. Onun gibi tükürmeye çalıştı. Tüküremedi. Tükürük gömleğine düştü. Kelebeğe daha da sinirlendi. Kanatlıysa “Pis” diye geçirdi içinden. Annesinin asla arkadaşlık edilmeyecek, tariflerine tıpatıp uyan bir yaşdaşı gözlerini kanatlarına dikmiş, üstelik salya akıtarak karşısında duruyor. “Anneeee!…..” diye bağırmak geçti içinden. Sonra gururuna yediremedi.

Havada kıştan kalma bir serinlik mi var? Yoksa iki küçük organizmanın yaydığı negatife çalan elektrik mi? Bilinmez… Kanatlı kirliye doğru yürüdü.… Yukardan baktığın vakit, küçük kanatlı bir eklem bacaklının küçük siyah bir karıncaya yaklaştığı görülmekte.

Küçük kanatlı kendinden emin ve vakur; gözlerinde merak ve elleri terleyerek pis gömleklinin yanına vardı. Kelimelerin dile dökülmesini bekleyen bir tavırla karşısında duruyor. Gerçi ne söyleyeceğini kafasında kurmuştu. Ama ya sesi titrerse… Hadi bir cesaret.

– Ne bakıyorsun?…
– Sana ne?
– …..

Doğruydu. Ona neydi ki? Nasıl düşünememişti böyle bir yanıtla karşılaşabileceğini? Kızardı. Gülümsedi, Taci Abi gibi tüküremeyense, dövmekten vazgeçti kanatlıyı. Kanatlı meraklı…

– Niye ağladın?
– Usta dövdü.
– Dövüş ustası mı?
– Yok, tamirci.

Sessizlik. Kirli sordu bu sefer.

– Niye bunları giydin?
– Yirmi üç nisan bugün.
– Eee?

Eeee’si neydi sahiden? Ne diyecek? Niye bilmiyor Yirmiüç Nisan’ın böyle bir şey olduğunu? Kimdi ki bu?

“Bayram bugün” dedi kelebek görünüşlü ve kelebek ruhlu.

“Sana bayram” dedi kirli gömlekli.

Nedenini, niçinini konuştular konunun, çocuk dilleri döndüğünce. Kirli bugüne kadar hiçbir hayvan kostümü giymemiş… Kendine hep eşşek, itoğlu it gibi çeşitli hayvan türleriyle hitap edilmiş ama kostüm; ı-ıh!  

Biraz üzüldüler, biraz güldüler. Kelebek bakkaldan gofret aldı ikisine. Gülümsedi yüzler.

Akşam üstü annesi kelebeğe kızıp, saatlerdir nerede olduğu, niye haber vermediği, zaten töreni de kaçırdıkları içerikli bir azar konuşması yaparken, pis olan azar azar uzaklaşan gölgesiyle sokağın başında kayboluyordu.

Kanatsız kelebek odasında boyama kitabını boyarken, annesi sokakta, elinde nereden geldiği belirsiz kelebek kanatlarıyla koşan çocuğun varlığından habersiz, ısrarla, kanatlarını nerede kaybettiğini düşünüyordu yavrusunun. Vesaire.. Vesaire.. veya saire…