Zaman, bilinç, zihin

Hiçbir zaman aynı yer ve zamanda olamadığımız için ne o beni tam anlayabildi ne ben onu tam bilebildim. Ortak bir yerde olamayınca birbirimizi görebilmemiz ise neredeyse imkânsız bir hal almaya başladı. Bu nasıl mı oldu? 

O en son atlattığı veya takılı kaldığı travmasının bilinç düzeyinde ve anında kaldı. Sadece onu kötülemek adına demiyorum bunu, benim için de geçerli bir durumdu bu.

Son günlerde takılıp kaldığı şeyler ile zihni bir düşünceden diğerine gider halde başka başka konular ve zamanlarda gezinip durdu. Bir geçmişe gitti düşüncesi ile bir geleceğe gitti korkusu ile. Bir bilinmezden diğerine atlayıp durdu zihninin koridorlarında. Bu tabii benim için de geçerli oldu. Ne zaman geçmiş düşüncelerde yitip gitsem ve bilincimin geçici farkındalığından uzak kalsam, ben de zihnimin odalarında nerede olduğumu bir türlü anlayamadığım bir düşünce anında, çözümleyemediğim bir zaman diliminde oldum.

Bedenen aynı yerde, aynı koltukta, aynı ortamda olmamız bu şartlar dâhilinde bir şey ifade edemediği için olsa gerek; ne ben onu olduğu gibi görebileceğim kadar bedenimdeydim ne de o bedenimin sınırları içindekileri dâhil edip bütünsel olarak anlayabilecek kadar bulunduğu andaydı. 

İşin garibi ise her ikimiz de bilinç ve zihnin arka fondaki dönüp duran düetlerini bedenimize anlatabildik. Beden de zihnin sesini dinledi, anksiyete yaşadı; bilincinin sesini duydu, egosunun içinde hareketsiz kaldı. 

Beden sanırım hep zihin ve bilinç arasında bir köprü olarak, şu anda bizim dahi duyamadığımız iç sesimizin hepsini dışına sağlık, hastalık gibi durumlarla yansıttı. Zihni ve bilinci aynı anda tutabilelim diye bedensel alanlarımızda, kendi gerçekliklerimiz ile ortak paydaya geldiğimiz bu beden dünyasında bu kadar savaşın, tacizin, dürtüsel davranışların sebebi belki de buydu: bedenler her birini burada tutmaya çalışan, bir türlü aynı anda olamayan beden devalarının yansıması oldu…