Vedaların önemi

Veda etmek gündelik hayatta hep yapılan bir şeydir, buraya kadar sıradandır da. Hatta o kadar sıradandır ki kimse üstüne ikinci kez düşünmez, “Görüşürüz”, “Hoşça kal” gibi pek çok sözcüğü bir anda söyleyiverir. Ancak bir söz var ki söyleyene de söylenene de durup düşündürür: "Elveda". Diğer vedaların hepsi sıradanken -elveda- gerçek anlamda bir gidiştir, bir o kadar kalış olduğu gibi. Artık bir 'el'e 'veda' edersin, bu kısmı bir gidişi temsil eder ve giderken yanında bir el yoktur artık. Ancak o el artık yabancılıktan çıkmış ve veda edilen el, gerçek bir uzvun olarak sende kalmıştır. O, çantanın içinde veya ceketin cebinde vardır, kurulan cümlelerde vardır, görülen başka yüzlerde ve gidilen yerlerde… Kırk kat el iken bir zamanlar, artık yolda senin yoldaşın olmuştur, senin bir parçan halinde, hatta kimliğin gibidir yanından hiç ayırmadığın. Hatta unutursun zaman zaman gerçek kimliğini nereye koyduğunu, yanına alıp almadığını. Vedayla birlikte benimsediğin ve içselleştirdiğin yeni kimliğin ise artık unutamayacağın kadar sendir. Her cümlede, baktığın her yerde o vardır. Zorlandığın zamanlar olur cevap bulmakta, içindeki tanıdığa yeni –el-ine danışırsın, onun yardımına sığınırsın. İçselleştirdiğin gibi cevaplarsın. İçindeki yalnızlık o kadar doludur ki cümlelerin daha anlamlı gelir. Sessizliğin daha anlamlıdır. İki kişilik susup, iki kişilik düşünürsün çünkü… Sessizliğinde dahi onun sesi vardır.

Giderken götürdüğün şeyler mi seni senden götürendir esasen? Bu yüzden mi tonlarca eser hep gidememek ile alakalıdır. Hatta koca kadim bir Hint öğretisinin temelini oluşturan Upanişad da bir çeşit Vedalar'ın Sonu'dur. Tıpkı o elin vedalaşıp sen oluşu gibi, tıpkı sessizliğinin sesi, suskunluğunun özü, cümlelerin akışındaki gibi: Yoğun, gizemli, önemli.

Gittikçe aslında hep kalır mı bir şeyler? Hepimizin cevaplarında bir dolu veda kırıntıları mı gizlidir, ağzımızı her açtığımızda dudaklarımızdan dökülen -el-imiz ile silkelediğimiz -veda- kırıntıları?