Mihail Zoşçenko’dan bir öykü: Gülünç

Bu olay, yoldaşlar, kısa zaman önce oldu. Ünlü bir ekmek fabrikasında.
O günün kahraman kurbanı, Yoldaş Grigoryev diye biriydi. Bunun ahbaplarından biri düpedüz eşek şakası yaptı. Onu mayalanmış ekmek hamurunun içine sokuverdi.
Bu Grigoryev tuhaf biriydi. Öylece hamur teknesinin yanında duruyordu.
Orada duruyor. Ciddi bir şeyler düşünüyor. Belki de parti aidatını.
Bu ahbabı da onu kapıp hamur teknesinin içine tıktı.
Aynen de öyle!
Grigoryev kükrüyor, küfrediyor. Hamur da cıvık. Anlıyorsunuz ya. Bizim ekmekler genellikle hamur gibi olur, iştahsız yersiniz. İşte böyle bir hamur. Tamamen cıvık. Ağzından akıyor. Burnundan damlıyor. Kulaklarında küpe küpe.
Tabii bizim kurban yoldaşımız bağırıyor, elleriyle teknenin kenarlarına tutunmuş çıkmaya çalışıyor.
Berikiler, ekmek işinden daha çok anlayanlar yetişti­ler, yoldaşlarını çıkardılar.
Hazin bir halde duruyor. Hiçbir şey görmüyor; gözle­ri hamurla örtülmüş. Hem hiç tadı da yok; mayalı hamur.
Ekmekçilerden birkaçı konuşmaya başladı tabii; efendime söyleyeyim, böyle bir olaydan sonra hamuru sıyırıp ondan ekmek yapmak iyi olmaz. Çünkü hamur kirlendi. Zira adam hamura bastı, içinde kaldı. Gerçi Grigoryev sendikalıydı; üstelik Maksim Gorki de bir zamanlar fırın­da çalışmıştı; ama bu hiç de medeni bir davranış değildi. Her şey batmıştı: çizmeler, burun, bıyıklar, her şey.
Diğerleri diyor ki:
“Mesela çizmeler de hamura batmamış olsaydı, ekmeği pişirebilirdik.”
Günün kurbanı diyor ki: “Çizmeleri çıkartın şuradan.”
Böylece hamuru sıyırıp pişirdiler.
Bugünkü Leningrad Pravdası’nda şöyle yazıyor: bu olayla ilgili üç kişiyi mahkemeye vermişler. Biri, arkadaşı­nı hamura atan adam. Diğer ikisi de bu hamurdan ekmek yapılmasına izin verenler.
Hadi, birincisi malum. Ama diğer iki kişiyi boş yere yargılıyorlar. Dediklerine göre ekmek çok lezzetliymiş. Yerken içinde birinin yüzdüğünü anlamıyorsun ki…

(1928)