İnsanın havuz problemi

Senle ne zaman konuşmak istesem, aldım elime bir kağıt, bir kalem başladım yazmaya. Sana söyleyeceklerimi buraya aktarmak; bir yandan sana söylemeye dair oluşan büyük korku; bir yandan da sen dışında herkese aktarabilecek kadar da cesaret içeriyor. İnsanın konuşma ihtiyacı, anlama ve anlaşılma ihtiyacı da işte buydu; belki de "korkusuz bir yazar" dediğim her kim olduysa aslında içten içe korkular denizinde ona değmeden ona ulaşabilmek için yazmıştı, "İnsan, başkasını kendinden, kendini de başkasından anlarmış." yazıyordu okuduğum bir kitapta da… Tekrar cesaret dolu korkaklar ummanına dönersem: çırpınma ve boğulmama çabam artık yazma ihtiyacımı seninle konuşmaya olan ihtiyacımdan çıkarıp kendimi çözümleme ihtiyacına dönüştü. Artık senin için yazmıyorum; en azından sadece senin için yazmıyorum…

Kişi kendi ummanına daldı mı, orada ne sen kalıyor ne de ben. Yazdıklarım herkesi kapsarken; gördüklerim senden geçen beni ve beni aşan seni aktarıyor. Acaba en başından beri "sen" değil de aktarılmak için önce sende dolan sonra senden taşan o duygulanımlarımın görünümü müydün? 

Her şey bir havuz problemi miydi? Senin bana aktardığın ile dolan o havuz, benim yazdıklarım ile boşalan… Havuz probleminin de en karmaşık hali buydu benim için, "Madem boşalıyor o zaman neden dolduruluyor?" fikri idi, şimdi şimdi anlıyorum nedenini. Aslında hiçbir zaman mesele "havuz" olmamış… Ucu ummana açılan o akarsunun iki ucuna set koymuş da sınırlamışım, havuz diye düşündüğüm o baraja hapsetmişim kendimi; barajın suyunun taşması da kendi ummanıma dalmak içinmiş hep… Kendi isteğimle açtım kapağı: senin suyun o ummanda eriyip gitti ve artık ne havuzu kaldı ne de problemi. 

Nereye açılır bilinmez, o sonsuz ummanımda artık bata çıka yüzen bir ben kaldım. Yazma cesaretimi de yaşama cesaretine dönüştürürsem ne batarım ne de çıkmak isterim o ummandan.