Gün batımı, ben doğumu

– Bugün seni anlayabilmek için, gün doğumunu seninle izleyeceğim. Başlangıçlar hep senin ilgi odağın oldu; bir şeyden ilham alırken hep en başına gittin, bir şeyi seçerken hep ilk ihtimallerini göz önünde bulundurdun. Bir şeyi açıklayacakken en başlangıçtaki temel ilkeye gittin; doğumun sancılarını çekmeyi göze alarak ilerledin bu yolda.

Bense hep batımdan yana oldum, bir şeylerin bitişine olan güvencem beni hep bir şekilde var etti. Zaman zaman çıkmaza giren tüm yanlarımı yine günün sonunda karanlığa bıraktım. Yavaş yavaş ihtişamla batırdım o yanlarımı.

Sanırım temelde ayrıldığımız nokta hep buydu; sen başlangıçların ardından gittin; ben bitimine yakın geldim, belki sen baştan sona orada olduğun için şanslıydın… Belki de ben beklemeyi öğrendiğim için şanslıydım. Sen bir şeyleri gün ile başlattın; ben bir şeyleri gün için bitirdim. İçimi dışımı hep güne göre yakıp söndürdüm. Günle bitmek benim seçimimdi; günle doğmanın senin seçimin olması gibi.

+ Sonunu bile bile başlamaya olan cesaretini hep sevdim; sonun onu ürkütüp rahatlattığını fark edene dek… Başlangıçların bilinmezliği ise beni var eden şey oldu, izlediğim filmi bir daha izlememe sebebim buydu. Sen onu hep başka sonlarda yoğurdun, bekleyebildin çünkü. Ben ise ateşimi bir kor halinde aynı volkandan çıkan o aynı başlangıca göre şekillendim.

Gerçekten doğum yeni şeyler getiriyor derken sığındığım, “bilinmez” olarak benimsediğim ne varsa benim konfor alanımda mıymış? En başından beri doğumu hep aynı kaynaktan yapmaya olan güvenim miymiş, beni bu “bilinmez” yanılsamasında tutan şey…

Sanırım çok benzer yönümüz var; sen beklemeyi öğrenmedin aslında, beklemeye alıştın; kalkıp başlayacak cesaretin yoktu. Ben de kalkıp başladım ama sonunu bekleyecek sabrım yoktu.

Ben de seninle günbatımını izliyorum bak şu an. 

-Peki, sence birbirimizi anlayabildik mi?

+ Birbirimizi değil belki; ama kendimizi anlayabildik.

– Bu çağda özellikle kendimizi anlamadan birbirimize ulaşamayacağız gibi duruyor.

+ Gün battı tamamen bak!

– Gün batımı yeni bir “biz” doğurdu sanırım.

+ Ya da doğmak ve batmak arasındaki bağı biz yeni yeni fark edebiliyoruz…